من خاص نیستم
تمرکز اصلی این انیمه بر روی این جمله خلاصه میشود
خیلی از آدم های اطراف ما از یک نظر خاص و یا حتی خیلی خاص اند شاید خودما هم یه جورایی خاص باشیم اما خاص بودن در عوض همه ی خوبی هاش بدی هایی داره که میتونه انسان هارو برای همیشه تغییر بده
اما چرا باید شخصیت اصلی با استعدادی عالی خودشو با چند کلمه محدود کنه خب میتونیم بگیم ترس.
بنام خدا
در سال های اخیر که ( البته برا ی منه تازه کار ) انیمه ها بیشتر شبیه هم شده اند . یا همگی ایچی و عشقولانه هستند و یا جک و خنده دار . اما در میان این انیمه ها یک تک و توکی نیز اسپیشل پیدا میشود. این حرف من به آن معنا نیست که دیگر انیمه ها بد هستند نه! که خیلی وقت ها یک سبک همیشه ساخته هایش ستایش میشوند . اما خُب ساخته های کوچک و ریزه میزه در حد 12 قسمت باید چیز های جدیدی برای گفتن داشته باشند. در نقد قبلی ام که چونیبیو بود داستان تکراری اما در باز تعریف آن محشر بود . اما این قضیه متفاوت است . در این انیمه از شخصیت های افسانه ای رومی استفاده شده است و تازه در همان اول میگوید که ما خدایانی هستیم که آمده ایم تا پیش فرزندانمان زندگی کنیم. اما همینجا بگویم اگر ژاپنی ها این الهه ها را قبول دارند پس اعلام میکنم که خدایان شهوت پرستی دارند.
انیمه، واژه‌ای که بسیاری از ما در جایی از آن شنیده و ممکن است در فکر فرو رفته باشیم که چه چیزی است. این واژه، بیان‌گر هنری جذاب، متفاوت و عمیق است که کمتر امثال آن را دیده و تجربه کرده‌اید. انیمه، در ریشه لغوی خود در اصل همان کوتاه شده Animation (پویانمایی یا انیمیشن) است و در ژاپن پویانمایی‌های تلویزیونی (چه ژاپنی و چه از دیگر کشورها) انیمه نامیده میشوند؛ گرچه معنای این لغت در دیگر فرهنگ‌ها کاملاً متفاوت است. در دیگر فرهنگ‌ها، انیمیشن‌ها و پویانمایی‌های ژاپنی را با کلمه انیمه خطاب میکنند. می‌توان گفت در اصل لغت انیمه اشاره به پویانمایی‌های ساخته شده توسط کشور ژاپن دارد و نامی است برای خطاب آن‌ها و جداسازی‌شان از دیگر پویانمایی‌ها. زمانی که از کلمه انیمه استفاده میشود، منظور سبک خاصی از پویانمایی و طراحی انیمیشن است که کاملاً مختص به ژاپن است و هیچ کشوری حتی سعی در ساختن آن نداشته.
میگویند زندگی یک بازیست اما در این مانهوا بازی ای در پشت این بازیست ،دنیایی که انسان ها به دو بخش تقسیم میشوند ان هایی که در بازی زندگی معمولی اند و و ان هایی که در بازی اَبَر زندگی اند،گروه اول خیال میکنند و گروه دوم عمل به خیال میکنند،
(نگاه کلی):امروزه با توسعه سریع فناوری و دانش بشر همه هر روز منتظرن تا چیز های جدیدی ببینن و بیشتر ما انسان ها هم در این دهه غرق در دنیای مجازی اند به همراه اطلاعاتی نا محدود که هر روز، به روز میشوند گروهی بیشتر به بازی های کامپیوتری میپردازند و گروهی هم بیشتر به فعالیت در شبکه های مجازی,من در این نقد نمیخوام بگم این وابستگی برای ما بده بلکه خیلیم خوبه وبه نظرم این توسعه باید همچنان ادامه پیدا کنه.
در فصل تابستان امسال 2 انیمه کمدی پخش شد که به ترتیب Gekkan Shoujo Nozaki-kun و Barakamonبودند که که درباره انیمه اول صحبت کرده بودم حالا نوبت انیمه دوم یعنی barakamon رسیده تا دربارش صحبت کنیم .
افشاء:داستان درباره ی زندگی روزمره ی چهار دختر کم سن به همراه یه بزرگتر می باشد.تاحالا از خودتون سوال کردی که چه چیز ژانر زندگی روزمره (Slice Of Life) باعث میشه تا طرفداران خاص و همیشگی خودش را داشته باشه؟برای پاسخ به این سوال ابتدا باید معنای ژانر زندگی روزمره را درک کرد،به عنوان مثال،در فیلم سینمایی "The Truman Show" شاهد آن بودیم که زندگی یک فرد تا چه حد میتونه برای بقیه جذاب باشه از اونجاییکه اتفاقاتی که در زندگی های روزمره ی افراد اتفاق می افته،همان اتفاق هایی که برای بیننده افتاده و یا خواهد افتاد(در اکثر مواقع)،این تشابه داستانی با بیننده باعث نزدیکی بیننده با اثر میشه که نتیجش،لذت بخشی بیشتر و آرامش می باشد.ابتدا به بررسی شخصیت ها می پردازیم:
اول از مانگا فارسی فیک شروع میکنم که با این فروشگاه های معروفه
دختران صورتی-1
نمو شاپ -2
فریکلی مد-3
انیمه استار-4
و...
حتما تا به حال افسانه های قدیمی زیادی شنیدید یا حتی درمورد ارواحی شنیدید که در خانه های قدیمی زندگی میکنند و همسایگان, ان خانه یا محل را جنی مینامند و تسخیر شده اصلا کاری با واقعیت یا الکی بودنش ندارم اما در این انیمه با این مسئله کمی کار دارم،اقای میازاکی یکی از این افسانه های ارواح رو به نام روح جنگل ورداشته و با قلم جادویی خودش اونو به یکی از شاهکار های تاریخ تبدیل کرده،
بعضی وقتها که حس میکنم حوصلهام از «سیاست» سر رفته و از روزمره گیِ خسته شدهام، مینشینم و چند تا از کارتونهای میازاکی را تماشا میکنم. امسال دمِ عید باز به سرم زد بنشینم و میازاکی ببینم، و کاری که مدتها بود می خواستم بکنم اما وقت نمی کردم را هم انجام دهم: مقاله ای درباره آثارِ او بنویسم. در نگارشِ این مقاله، چنانکه موضوعش می طلبد، ناپرهیزی خواهم کرد و از هر دری سخنی خواهم گفت.
